บทที่ 1

วรรณกลับมาถึงบ้าน ยังคงเงียบเหงาเหมือนเดิม

วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ แต่สามีและลูกๆ ของเธอไม่สนใจ

ในความเงียบ เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือดังเสียงแหลมโดยเฉพาะ เป็นข้อความจากโรงพยาบาล

อาทิตย์ทางนั้นยังคงไม่มีโทรสักสาย

วรรณยิ้มเยาะตัวเองเล็กน้อย ลูบไล้หนังด้านบนมือที่เกิดจากงานบ้านหลายปี

เธอตอบข้อความหาหมอ ตกลงว่าจะไปรับใบวินิจฉัยพรุ่งนี้

หลับตาลง อาการปวดท้องที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง วรรณรู้ว่า ผลอาจจะไม่น่ายินดี

เธอแทบจะลากเท้าปีนขึ้นชั้นสอง ป้าปลาแม่บ้านได้ยินเสียงและออกมา เห็นเธอด้วยความประหลาดใจและเก้อเขินเล็กน้อย "คุณนาย คุณ... คุณกลับมาทำไมล่ะคะ"

"อาทิตย์กับลูกสองคนล่ะคะ"

"คุณชาย... คุณชายยังอยู่ที่บริษัทยังไม่กลับมา คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยเพิ่งกินข้าวเสร็จ กำลังเล่นอยู่ชั้นบน" ป้าปลารีบรับกระเป๋าจากเธอ ถูมือด้วยความประหม่า "คุณกลับมาคงเหนื่อยนะคะ ดิฉันพาคุณขึ้นไปพักก่อนดีไหมคะ"

"ไม่ต้องค่ะ ฉันจะไปดูลูกก่อน"

วรรณมาถึงห้องของลูกทั้งสองคน เปิดประตูเข้าไป

พี่สาววนิดาและน้องชายวีรภัทร ลูกแฝดอายุ 5 ขวบใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกัน นั่งอยู่บนพรมดูเหมือนกำลังพับกระดาษ มือเล็กๆ ป้อมๆ ทั้งสองคู่กำลังจัดการกระดาษสี ไม่ได้สังเกตเห็นวรรณเลย

พี่สาวมีตาโตเหมือนองุ่นดำ อายุยังน้อยก็เห็นได้ว่าเป็นสาวสวย เหมือนวรรณมากกว่า น้องชายมีสมองที่ว่องไว สามารถเข้าใจแบบได้อย่างรวดเร็ว ความฉลาดสืบทอดมาจากอาทิตย์

เธอค่อยๆ ย่อตัวลงด้านหลังเด็กทั้งสอง กอดพวกเขา

ลูกแฝดหันหลังมา เห็นเธอ พูดพร้อมกันด้วยเสียงนุ่มนวล "แม่!"

จากนั้นก็กลับไปยุ่งกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ต่อ

วรรณไม่ได้พบลูกทั้งสองมานานแล้ว เธอก้มลงจูบศีรษะเล็กๆ ที่กำลังยุ่งของ

พวกเขา ถามเสียงนุ่มนวล "วนิดากับวีรภัทรอยู่กับแม่พรุ่งนี้ได้ไหม แม่ไม่ได้เล่นกับพวกลูกนานแล้ว"

มีลูกอยู่ บางทีอาจจะให้ความหวังที่จะทำให้เธออยู่ต่อไปได้

"ไม่ได้! พรุ่งนี้ป้าพิมพ์ออกจากโรงพยาบาล พวกเราสัญญาแล้วว่าจะไปเยี่ยมเธอ!"

วนิดาผลักออกเล็กน้อย ปล่อยจากอ้อมกอด

วีรภัทรเสริม "ใช่! วันนี้เราต้องทำดอกลิลลี่ให้ป้าพิมพ์ พ่อบอกว่าป้าพิมพ์ชอบดอกลิลลี่มากที่สุด"

วรรณน้ำตาคลอ ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน

"แม่ดูสิ ที่หนูพับสวยไหม พ่อสอนพวกเราหลายวันกว่าจะเรียนรู้" วนิดาพูดด้วยเสียงนุ่มนวลที่ไม่ปิดบังความยินดี

"ของผมสวยกว่า! ป้าพิมพ์ต้องชอบของผมมากกว่าแน่นอน!" วีรภัทรเม้มปากน้อยๆ พึมพำอย่างไม่ยอมแพ้

ลูกสองคนไม่ยอมอยู่กับเธอแม้แต่วันเดียว แต่กลับเรียนรู้การพับกระดาษมาหนึ่งสัปดาห์สำหรับการออกจากโรงพยาบาลของป้าพิมพ์

มือของวรรณที่กอดเด็กทั้งสองค่อยๆ ปล่อยลงโดยไม่มีเสียง

ในตอนนั้นเธอตกเลือดอย่างมากขณะคลอด เกือบเอาชีวิตไม่รอด จึงทำให้ลูกทั้งสองคลอดออกมาอย่างปลอดภัย แต่ตัวเองกลับมีร่างกายอ่อนแอมาตลอด

หมอบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะผลข้างเคียงจากการคลอดยากในตอนนั้น เธอจะไม่มีทางที่สภาพร่างกายจะแย่ขนาดนี้

ตอนนี้วรรณรู้สึกแค่ความขมขื่น

เธอหน้าซีด ร่างกายโงนเงนเมื่อลุกขึ้น สุดท้ายก็จากห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย

"คุณนาย ห้องของคุณเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ" ป้าปลาเดินตามเธอมาที่ห้องนั่งเล่น "คุณชายบอกว่า คืนนี้มีธุระไม่กลับ ให้คุณพักผ่อนเร็วๆ"

วรรณยกมือให้ป้าปลาหยุดพูด ยังไม่หมดหวังหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาคนที่ปักหมุดไว้

เสียงโทรศัพท์ดังนาน นานจนเกือบจะตัดสาย อีกฝ่ายจึงรับ

"มีอะไร?"

เสียงอาทิตย์เย็นชาและทุ้ม เวลาพูดเสียงเบามีเสน่ห์เป็นพิเศษ แต่วรรณได้ยินความรำคาญแฝงอยู่ในน้ำเสียง

"พรุ่งนี้... คุณมีเวลาไหม"

อีกฝ่ายเงียบไปนาน ก่อนจะตอบอย่างประหยัดคำ "บริษัทมีธุระ"

คำตอบที่คาดการณ์ได้ วรรณรู้สึกเหมือนพลังทั้งหมดในร่างกายถูกดึงออกไปในทันที

"พี่อาทิตย์ ใครโทรมาคะ"เป็นเสียงของพิมพ์ประภา

หลังจากนั้นเสียงก็เบาลงและไม่ชัดเจน ดูเหมือนอาทิตย์ปิดโทรศัพท์และพูดอะไรกับคนข้างๆ

ปลายนิ้วของวรรณเย็นเฉียบ กำโทรศัพท์แน่น

เขาไม่ได้บอกว่าอยู่ที่บริษัทหรือ ทำไมจึง...

หัวเราะขื่นๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างเชื่องช้าและน่าขัน

พรุ่งนี้พิมพ์ประภาจะออกจากโรงพยาบาล อาทิตย์จะยอมไม่อยู่ข้างเธอได้อย่างไร

"มีอะไรให้ติดต่อผู้ช่วย" อาทิตย์พูดเย็นชาและวางสาย

วรรณกำโทรศัพท์ไว้ หัวใจเจ็บปวด

เธอแต่งงานเข้าตระกูลด้วยความหวังข้างเดียวเป็นเวลาเจ็ดปีเต็ม แต่ยังไม่สามารถทำให้ภูเขาน้ำแข็งนี้ละลายได้

เธอเคยเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ เป็นศิษย์เอกที่คณบดีมหาวิทยาลัย H ภูมิใจมากที่สุด เป็นตัวแทนประเทศเข้าร่วมกิจกรรมวิจัยชั้นนำต่างๆ แต่เมื่อถึงจุดสูงสุดกลับเลือกที่จะแต่งงานกับอาทิตย์ ยอมทิ้งวิชาการเพื่อเขา ล้างมือจากการทำอาหาร กลายเป็นพี่เลี้ยงดูแลเด็กสองคน

เธอทุ่มเทอย่างสุดใจ จัดการเรื่องต่างๆ ของครอบครัว ทั้งงานเลี้ยง การเงิน ไม่มีอะไรตกหล่น

เพื่อเกียรติของตระกูล คนที่เคยทำแต่การทดลองและเขียนรายงานได้เรียนรู้การรักษาสมดุลของผลประโยชน์ฝ่ายต่างๆ

มือที่เคยใช้เครื่องมือที่ซับซ้อน เนื่องจากอุบัติเหตุเพื่อช่วยอาทิตย์ ไม่สามารถจัดการกับการทดลองที่ซับซ้อนได้อีกต่อไป...

ตอนนี้ได้แค่อาบน้ำให้ลูก ป้อนอาหาร และทำงานบ้าน

เธอยอมทิ้งทุกอย่าง กลายเป็นภรรยาที่ทำงานเต็มเวลาดูแลบ้าน

แต่สิ่งที่ได้รับคือสามีของเธออยู่กับผู้หญิงอื่นในขณะที่เธอป่วย

วรรณรู้สึกทันทีว่า ชีวิตของเธอเป็นเรื่องตลกตั้งแต่ต้นจนจบ

ความเจ็บปวดรุนแรงในท้องปั่นป่วน เธอรีบปิดปาก วิ่งเข้าห้องน้ำในห้องนอนใหญ่ แต่อาเจียนออกมาแค่น้ำกรดที่มีเลือดปนมาเล็กน้อย

วันต่อมาวรรณเรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลคนเดียว

— มะเร็งรังไข่ระยะสุดท้าย

แม้ว่าจะคาดการณ์ผลลัพธ์ไว้แล้ว แต่คำเหล่านี้ก็ยังทำให้เจ็บปวด

ก่อนขึ้นรถจากไป เธอเห็นคนคุ้นเคยในทางเดิน

ผู้หญิงในชุดขาวเรียบง่าย ปรากฏในสายตาพร้อมกับสามีที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด เธออุ้มช่อดอกลิลลี่ที่ทำด้วยมืออย่างประณีต—

นั่นคือลูกแฝดที่เธอเกือบเอาชีวิตไปแลกมา พวกเขาตั้งใจทำดอกไม้กระดาษพับทั้งวันเมื่อวานนี้

ชายรับประวัติการรักษาจากพยาบาลและเซ็นชื่อ จัดการเอกสารออกจากโรงพยาบาลให้หญิงเสร็จเรียบร้อย

หลังจากนั้นทั้งสองคนจับมือเด็กคนละข้าง เดินคุยกันอย่างมีความสุข มุ่งหน้าไปที่ประตูโรงพยาบาล

ชายหล่อ หญิงสวย ลูกน่ารัก ทั้งสี่คนมีความสุขจนทำให้คนมากมายมองตาม

วรรณรู้สึกว่าเลือดในร่างกายเย็นไปหมด

ใช่แล้ว พวกเขาบอกว่าวันนี้จะมารับพิมพ์ประภาออกจากโรงพยาบาล อาทิตย์จะไม่มาได้อย่างไร

"บริษัทมีธุระ" เป็นแค่ข้ออ้างที่ใช้กับเธอเท่านั้น

การแต่งงานของพวกเขาทั้งสองไม่ต่างจากคนแปลกหน้า

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่บังคับ อาทิตย์จะไม่มีทางแต่งงานกับเธอ

ถ้าเป็นในอดีต วรรณอาจจะวิ่งเข้าไปถาม

แต่ตอนนี้

หัวใจถูกทำร้ายมากเกินไป ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป เหลือเพียงความชาเท่านั้น

"ไปกันเถอะ"

บอกที่อยู่กับคนขับ วรรณไม่มองพวกเขาทั้งสี่อีก รถแล่นเข้าสู่กระแสจราจร

ครั้งนี้วรรณไม่ลังเลอีกต่อไป คลิกรายชื่อเพื่อนทนายความ ปลายนิ้วเรียวเย็นพิมพ์ทีละตัว "ฉันตัดสินใจแล้ว ส่งร่างข้อตกลงการหย่าให้ฉันหน่อย"

เจ็ดปีแล้ว เธอควรตื่นได้แล้ว

ชีวิตนี้ดูเหมือนเธอไม่เคยมีชีวิตเพื่อตัวเองเลย ตอนนี้เธอมีเวลาเหลือน้อย อยากใช้ชีวิตเพื่อตัวเองสักครั้ง

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน เธอให้คนขับรถรอข้างนอก

วางข้อตกลงการหย่าที่พิมพ์ไว้ในซอง พร้อมกับใบวินิจฉัยมะเร็ง วางไว้บนโต๊ะทำงานของอาทิตย์

จากนั้นหยิบกระเป๋าเดินทางที่เตรียมไว้เมื่อวาน เหมือนตอนมา เธอก็จากไปคนเดียว

วรรณบอกที่อยู่ใหม่

คนขับเหยียบคันเร่ง รถเลื่อนออกจากหมู่บ้านหรู ขึ้นทางด่วน